Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/67

 — Sprzedamy kawał lasu.
 — Wiem. To nas zawsze ratuje. Ale czy pan już miał kupców na ten porąb?
 — Był Alter tylko, i dawał dwa tysiące.
 — A niemiec z Głębokiego ocenił na pięć! Był tedy Alter, i nikt więcéj nie będzie, bo miejscowych on już przekupił i rozpędził, a dalsi już teraz nie kupią, bo brak czasu. Dlaczego pan nie chciał mnie posłuchać, gdym radził niemców sprowadzić?
 — Bo mi rządca odradził, że to nie towar dla niemców.
 — A pan nie pytał rządcy, ile za tę radę on dostał od Altera! — oburzył się Szymon. — Ale oni rachują beze mnie, a pókim żyw, to nie zjedzą Sokołowa. Nie może pan lasu oddać za darmo, jak wszystko u nas idzie. Ja nie dopuszczę!
 — Ciekawym, jak? Ja czuję, żem w rękach szajki, ale jak się wyplątać! — rozpacznie zawołał Sokolnicki.
 — Ja panu wystaram się o pieniądze. Proszę lasu nie sprzedawać — rzekł po namyśle Szymon.
 — A jak ci się nie uda?
 — Albom panu kiedy skrewił?
 — Mój druhu serdeczny!
 Po przez stół uścisnęli prawice i Szymon wstał, by odejść. Potém się zawrócił.
 — Proszę pana o kwit na piętnaście fur drew, na imię Makara Wilka z Dubinek. Oto są pieniądze.