Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/433

 — Tak. Nie stać mnie na taki zbytek.
 Ruszyła ramionami.
 — Brzydko brzmi fałsz wobec téj cudnéj nocy i téj pieśni. I maleje pan w téj chwili wobec téj sceny uroczystéj, którą przeżywszy, człowiek powinien się udoskonalić i podnieść.
 — Na bohatera-m się nie zdał. Zwykły, pospolity ze mnie człowiek.
 — Zupełnie niepospolicie tylko uparty i fanatyk swéj pych.
 — Gdybym był Woyna, pani-by to nazwała honorem.
 — Co takiego? — spytała, patrząc mu w oczy.
 Zmieszał się i wzrok spuścił.
 — To, że nie chcę łaski i jałmużny.
 — Nie wiem, o czém pan mówi.
 — Pani wie, tylko udaje...
 — Ja udaję?! O, co to, to nie! Nigdy nie udaję. Tylko współczucia żadnego pan we mnie nie wzbudza; co najwyżéj żal, że się pan zmarnuje, jeśli się nie upamięta.
 — Żebym ja się stał bogatym! — rzekł napół do siebie i urwał, podnosząc na nią oczy.
 Milczała, zapatrzona w srebrny, miesięczny krajobraz.
 — Pani się gniewa na mnie?
 — Ani trochę. Słucham owych pieniężnych zapewne projektów.