Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/302

 — Miernica.. grzech... sieroty! Błogosławię! — domyśliła się z trudem.
 I skra przytomności zgasła. Twarz się wykrzywiła okropnie, rozpoczęło się straszne chrapanie agonii. Basia zapaliła gromnicę.
 Ilinicz tymczasem nie zastał w domu lekarza i wracał, pędząc konie do upadłego.
 Jednakże około południa zaledwie dobił się do domu i gdy wjechał na podwórze, zrozumiał, że już po wszystkiém.
 Drzwi domu były szeroko otwarte i błyszczały przez nie światła świec od katafalka.
 Staruszka już przestała cierpieć. Leżała na swém śmiertelném łożu, surowa i poważna, we wdowich swych szatach, z krzyżykiem w rękach. Kilkoro sług i chłopów modliło się przy niéj, a po domu krzątała się Basia, blada i smutna, karmiąc w jadalni gromadkę dziatwy, wystraszoną i płaczącą.
 Ilinicz wszedł jak błędny, obejrzał się i milczał. Służący zaczepił go:
 — Proszę pana, ekonom pyta o rozkazy.
 — A pani? — spytał, nawykły, że ona wszystkiém się zajmowała.
 — Pani go odesłała do pana. Czeka też na pana jakiś żyd z miasteczka.
 Ilinicz spojrzał na Basię.
 — Józia chora? — spytał nieśmiało.
 — Położyła się. Czuwała noc całą.