Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/19

 W téj chwili piękna Tekla wniosła z komory i postawiła przed gościem flaszkę wódki, ser i kiełbasę.
 Szymon oczy na nią podniósł i spotkali się wzrokiem, jak dobrzy znajomi.
 Uśmiech rozjaśnił twarz dziewczyny, a on jéj głową skinął na powitanie.
 Potem zwrócił się do baby na piecu.
 — Przypijcie do umie! — rzekł.
 — Niech Makar przypije — odparła.
 Rozkaz ten syn spełnił skwapliwie, a tymczasem Tekla, o róg pieca oparta, stała bezczynnie, zadumanych oczu nie spuszczając z gościa.
 Dziwny to był ten niemy zachwyt, bo Szymon Łabędzki, ze swą twarzą, pooraną przez ospę, czarny, śniady, nie był typem piękności. Był w nim wyraz piękny otwartéj, szczeréj natury i nieustraszonéj prawości; więc tém bardziéj dziw był, że dziewczyna chłopska wyraz ten upodobała.
 Zapatrzona tak stała, aż z ciemnego pieca wysunęło się ku niéj wrzeciono i trąciło ją w ramię.
 Dziewczyna drgnęła i podniosła tam wzrok wylękły. Baba groziła jéj wrzecionem.
 Nie rzekła słowa, ale Tekla zrozumiała i szybko wróciła do swéj kądzieli.
 Nikt tego epizodu nie spostrzegł, bo kobiety rozpoczęły gromadny rozhowor o nieprawości szlachty Dubinek i o domniemanym złodzieju dębiny.
 Drzwi rozwarły się w sieni, rozległ się tupot nóg,