Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/164

 Gdy na podwórze swéj zagrody wjechał, z ławki pod ścianą podniósł się czarny cień człowieka i stanął, milcząc, u drzwi.
 — Kto to czeka? — spytał Szymon chłopaka, który mu konia odebrał z rąk.
 — A to Hipek Adamów z Dubinek. Od rana czeka i do chaty nie zechciał wstąpić.
 Był to dziwny gość. Dzikiego chłopca, który życie spędzał w lesie, ze strzelbą i sidłami, Szymon prawie nie znał, tylko z opinii, jako mruka i prawie zwierzę: więc się mocno zdziwił odwiedzinom. Pozdrowił go tedy uprzejmie i przyjrzał się ciekawie.
 Chłopak to był wysoki i chudy, spalony przez słonce i przez wicher uwodzony. Szara, krótka świta i wysoko rzemieniami oplecione chodaki na nogach, w ręce kij, na głowie stara czapka, wygląd istotnie dziki i oczy z podełba patrzące — nie dobrze uprzedzały do niego. Na pozdrowienie coś zamruczał i stał bezradny, może przerażony swą sprawą.
 — A czemuście-to do domu nie wstąpili? Słyszę, dawno już czekacie — dodał Szymon, by go ośmielić.
 — Tu nieciasno! — odparł Hipek.
 Leśniczy się roześmiał.
 — Nie wątpię, że obszernie pod niebem, ale i zimno! Proszę, wstąpcie teraz do izby i przyjmijcie gościnę. Semenicho, dajcie jeść!
 Wahając się, potykając o progi i potrącając futryny, Hipek wszedł za nim do domu.