Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/174

 — Odpraw pocztę i jedźmy razem.
 — Nie chcę; ty możesz na moją brykę się wgramolić.
 — Pod warunkiem, że ten przeklęty dzwonek odrzucę.
 — Dzwonek? Nawet nie wiedziałam, że jest. No, jeśliś nerwowy, to każ go zdjąć.
 Ruszyli tedy razem i zaraz Stasia spytała.
 — Cóż, namówiłeś sąsiadów do tego ubezpieczenia?
 — Ba, ty myślisz, że to tak łatwo. Co jednego przekonam, to trzech odpadnie. No, a ty, co myślisz dalej robić? Osiąść w Warszawie?
 — Jeszczem się nie zdecydowała. Zagranicę mnie ciągnie! Schonemann namawia, bym wróciła do jego kliniki chorób kobiecych! Namyślę się, jak trochę odetchnę.
 — Fijolski dogorywa. Żebyś nie chciała sławy, tutaj miałabyś chleb i zasługę.
 — Winszuję, zęby rwać, pijawki stawiać, rany operować, gorączki leczyć i w rutynie się zagrzebać.
 — Ba, to zależy od punktu widzenia. Bo jakeś mi kiedyś cytowała: niema marnych stanowisk, są tylko marni ludzie...
 — Daj mi z tem spokój w tej chwili. Nie mam głowy do filozofowania, muszę czas jakiś tylko spać, jeść i próżnować. Nawet do dysputy nie mam myśli.
 — Ale pójdziesz na kaczki? — spytał wesoło.