Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/211

krasz. — Porządne ludzie też tam są, nie gorsze, niż w Warszawie.
 — Jużci, że na dwóch nogach chodzą, jak inni.
 — A to pan z Łodzi? — spytał stary.
 — Nie, alem tam długo był, od maleńkości. Starzy tu mieszkają, na Pradze.
 W tej chwili weszła do izby dziewczynka, może ośmioletnia, dźwigając spory koszyk.
 — No, trafiłaś? — spytała majstrowa.
 — Pani kazała powiedzieć, żeby ciocia przyszła we wtorek.
 — Rozbierz się i masz tu kawę! A śpiesz się, bo do ochrony pora!
 Dziecko przykucnęło w kąciku, przyglądając się obcemu.
 — A ty wiesz, Zuziu, że ten pan to znajomy pana Szolla? — rzekł stary wyplatacz.
 — A pan Szoll zdrów? A kiedy do nas przyjdzie? — zagadnęła z żywością, podnosząc na obcego zaciekawione oczy.
 — A ty, mała, skąd go znasz? — uśmiechnął się.
 — A toć on ją za trzy ruble kupił i nam darował. Nie opowiadał to panu? — rzekła majstrowa.
 — Nie. Pierwsze słyszę. Dzieci to kto kupuje!
 — Ruszaj, Zuziu, do ochrony! — nagliła majstrowa.
 Ale dziecko stało zadumane, rozważające i rzekło:
 — Zobaczy pan pana Szolla?
 — Albo co?
 — Pan powie, że ja do ochronki już chodzę od jesieni i niech mu pan to da od Zuzi...
 Tu mu podała wielką, miedzianą dziesiątkę.
 — Skąd masz? — spytała majstrowa.
 — Pani dała mi na cukierki.
 Czeladnik machinalnie monetę wziął i do kieszeni wsunął. Dziecko wyszło.
 — Ot, głupi bąk! — rzekł Radyński.