Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/205

 — Zatem, przystępując do interesu, pan się chce żenić ze mną wedle podanych warunków.
 — Tak, pani.
 — Cóż pan żąda wzamian?
 Twarz Chojeckiego nabiegła krwią; z niesłychanym wysiłkiem wymówił po chwili:
 — Pieniędzy.
 Panienka zrobiła grymas niezadowolenia. Może spodziewała się bardziej romantycznej zapłaty.
 — Tylko zapłaty? — rzekła już zimno zupełnie. — I obowiązuje się pan zapomnieć nawet o mojem istnieniu po ślubie?
 — Tak, pani.
 — Jakiej sumy żąda pan?
 — Pięciu tysięcy rubli — odparł głucho.
 Zamyśliła się, nie patrząc na niego.
 — Po ślubie? — spytała krótko.
 — Kiedy pani wola. Dla bezpieczeństwa, żebym wziąwszy pieniądze, nie uciekł, lepiej będzie po skończonej ceremonji.
 — Ależ nie o tem myślałam! — zawołała żywo. — Jeżeli tylko otrzymam pierwej mój kapitał od stryja, wypłacę natychmiast. Jaki pan podejrzliwy! Za karę będzie pan musiał zająć się wszystkiemi formalnościami, bo ja się na tem nie znam.
 — I owszem, jeżeli się pani zgodzi. Dla bezpieczeństwa powinna pani pierwej zasięgnąć o mnie bliższych wiadomości.
 — A to poco? Nic mi nie zależy na tem, kim pan jest. Dziś ślub, jutro jadę zagranicę, i nie