Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/131

 Wypił duszkiem herbatę i zwracając się do Gregora, spytał:
 — Miałeś wieści z zagranicy?
 — Miałem. Zawsze jedno, propaganda ludu i wojska. Dwudziestu emisarjuszów rzucili znowu, mam stosy broszur i sprawozdań. Oni tam się organizują, a my działamy poomacku.
 — Pieniądze przysłali?
 — Nie.
 — To źle. Tutaj nędza. Zresztą bez przekupstwa nie zajdziemy daleko!
 — Jegor ma tutaj być rychło!
 — Poco? Twoja głowa wystarczy.
 — Moja głowa już oceniona. Lada dzień mogę zginąć!
 Mały Kostia, zajęty struganiem patyka, podniósł głowę ku drzwiom i zawołał:
 — Matko, ja głodny!
 Mężczyźni obejrzeli się także.
 — Aha, upolowali Sonię! — rzekł Markowski.
 Dziewczyna stanęła u stołu i spojrzała po nich dziko.
 — Czego chcecie ode mnie? — spytała.
 — Lanin tu był po ciebie! — rzekł Gregor. — Musisz iść do niego.
 Żachnęła się niecierpliwie.
 — Nie muszę i nie pójdę! — burknęła.
 Markowski wydmuchnął kłąb dymu z papierosa, Achczeńko zcicha gwizdnął. Gregor wstał. Nie wiadomo, co chciał uczynić, bo w tej chwili