Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/103

i strach. A cóż mnie już nastraszyć może? Turmy znam, etapy znam, katorgę znam i posielenie. Majątek wzięli, Stefkę wzięli, dzieci nie wezmą!
 — Nie wezmą? — szepnął Hlebowicz.
 — Nie. Upilnuje ich to!
 Wskazał oczami sztych Lituanji i dagerotyp.
 Dzieci spojrzały mu prosto w oczy, poważnie.
 — Rozmówiłem się z Lisieckim. Już on do nas nie przyjdzie — rzekł Kostuś. — Nie chcę być w takiej robocie. Ja się też nie lękam, ale nie mogę przyjaźnić się z takim.
 — Musiałeś dziś dużo z Duszką rozmawiać! — rzekła Marynia.
 — Tak jak Wołodźko skończyć nie myślę. Cóż to, tak ci żal, że Lisiecki nie przyjdzie?
 Podniosła nań oczy, zdumiona.
 — Czegoś taki zły?
 Burknął coś i odszedł do drugiego pokoju. Profesor zaczął się żegnać. Jurjewicz zasiadł przy biurku i zajął się jakiemiś meldunkami. Marynia i Hlebowicz zostali sami koło stołu — rozmawiali półgłosem.
 Trwało to czas jakiś, potem i wuj Staś odszedł. Marynia posłała łóżko ojca i kanapę dla brata, chwilę się modliła przed matczynym wizerunkiem i przeszła do swego pokoiku.
 Kostuś tam pisał. Wstał bez słowa i przeniósł swe zeszyty i książki do ojca, unikał wzroku siostry.
 Ona zgasiła światło i ułożyła się do snu — po chwili i w drugim pokoju zapanowała ciemność. W jakiś czas potem Kostuś wstał, narzucił na siebie szynel i boso, ostrożnie wśliznął się do siostry.
 — Maryniu! — szepnął.
 — A co ci?
 — Nie śpisz?
 — Jeszcze nie.
 Kostuś przykucnął u łóżka.
 — Słuchaj! Czy wuj Staś ci się oświadczył?