Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/162

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

 — A ten sierota niech z nami zimuje. Ostał sam, jak i ja... i takiż słaby.
 — Niechta! — mruknęła wdowa, ułagodzona jego pokorą i wspomnieniem choroby.
 I tak się lato Romanowe skończyło.


Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Maria_Rodziewiczówna_-_Światła.djvu/162&oldid=2037355”