Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/154

Mówiono, że kilku utonęło, że cholera ich dziesiątkuje, że złe febry ich trapią. Wdowa słuchała tego i płakała, suchy swój chleb samotnie jedząc, ale potem zaczynała rachować tygodnie, a każdy był po trzy ruble — i osychały jej łzy.
 Nareszcie w chłodną już jesień zaczęli wracać.
 Najpierw najzdrowsi i najleniwsi — chłopy rosłe i wesołe. Wybiegła do nich na drogę.
 — A mój Roman gdzie?
 — Został się. Febra go do cna zjadła. Jeśli się przywlecze, to ostatni. A może i umrze.
 Wtedy ją dopiero strach zdjął. A nuż nie wróci?
 Po wygonie, opodal chaty, bocian samotny się wałęsał. Odleciały silne i zdrowe, on został na zimę... na śmierć.
 Może jej Roman tak się zostanie nad rzeką i umrze, bo iść nie mą mocy?
 Chciała biec do niego, ale nie miała chleba na drogę, ani wiedziała gdzie go szukać.
 Codzień więc tylko wyglądała flisaków, pytała o wieści. Oni przez złośliwość bezduszną drażnili się z nią. Mówili, że się utopił już dawno, że go okradli, że w szpitalu leży — każdy co innego.