Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/178

 Stary żyd łysnął oczami raz i drugi, zachłysnął się, i unosząc brodę, spytał:
 — Nu, z przeproszeniem pana dobrodzieja, kto to powiadał, co żydów mają bić? Ja się przy to dziecko pytać nie chciał, żeby go broń Boże nie przestraszyć, bo to bardzo delikatne dziecko jest, ale teraz, to ja się pana dobrodzieja o to bez urazy spytam...
 Uśmiechał się pochlebnie, ujmująco, siwe jego oczy patrzyły z przymileniem.
 Zegarmistrz, zbity nieco z tropu poprzedniemi wywodami żyda, natychmiast uczuł swoją przewagę.
 — Powiadają... — bąknął niedbale, wydymając wargi.
 — Nu, kto powiada? — pytał żyd, a oczy już z aksamitnych stawały się ostre, kłujące.
 — Ludzie powiadają... — bąknął tym samym tonem zegarmistrz.
 Stary żyd odskoczył nagle na dwa kroki, ze zwinnością, którejby się nikt w nim nie domyślał. Wzrok jego pałał, wargi parskały, głowę postawił jak kozieł.
 — Ludzie?... Ludzie powiadają? — pytał głosem syczącym, w coraz wyższe wpadającym tony.