Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/168

 Zegarmistrz podniósł brwi, przybierając minę niezdecydowaną. Właściwie pragnął się on okazać wyższym nad podobne drobnostki, jak kłopot i smutek, ale że nie wiedział do czego żyd zmierza, milczał więc dyplomatycznie.
 Stary introligator odpowiedzi też nie czekał, tylko mówił dalej głosem wezbranym, pełnym:
 — Nu, jak pan dobrodziej na tańce bywa i swego smutku też ma, to panu dobrodziejowi wiadomo jest, że się ludzie do tańca, do wesołości zejdą, i po wesołości się rozejdą, i nic. Ale jak te ludzie do smutku się zejdą, jak się uni do płakania zejdą, nu, to już nie jest nic. To już ten jeden temu drugiemu bratem cię zrobił, to już ich ten smutek jednym płaszczem nakrył. To ja panu dobrodziejowi powiem, co ja w to miasto więcej rzeczy widział do smutku niż do tańca, i że ten płaszcz to bardzo duży jest. Ajaj, jaki un duży!.... Un wszystkich nakrył, i ze żydami też!
 Odwrócił się bokiem i spojrzał za siebie w okno.
 — Mój panie Mendel — rzekł zegarmistrz