Strona:Maria Konopnicka - Książka dla Tadzia i Zosi.djvu/224

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

Dziewczynki witały Janię, uśmiechając się do niej wdzięcznie.
— Tatuś siano grabią — rzekła młodsza i chodziłyśmy pomagać...
Ewunia patrzyła zdziwiona.
— Po co one tu przyszły? — zapytała zcicha Jani.
— To moje uczenniczki! — odrzekła Jania.
— I czegóż ty je uczysz?...
— A, ot!... jedno z drugiem niewiele tego. Szyć je uczę, czytam im, piszą trochę, trochę rachują; czasem opowiadam jakieś zajmujące wydarzenie z przeszłości, czasem śpiewamy razem... No, macie tu Pielgrzyma z Dobromila — rzekła odwracając się do dziewczątek. Ty Kasiu czytaj głośno, a Marynka niech obrąbia chusteczkę. Tylko pięknie, czysto, równo! A co przeczytasz, to mi opowiesz później.
I uśmiechnięta mile usadowiła dziewczynki na niskich stołeczkach, dawszy im do rąk książkę i robótkę.
— Siedźcież tu i pracujcie pilnie! Je-