Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 02.djvu/62

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

ści płomiennem spojrzeniem; to znów, aby im, niby vade mecum, przypomnieć nabożną ciszę, jaką należało zachować, oderwanie od wszelkiej światowej myśli, sam, podnosząc do pięknego czoła ręce w białych rękawiczkach, stawał się wzorem (do którego należało się zastosować) powagi, niemal ekstazy. Nie odpowiadał na ukłony spóźnionych gości, na tyle nieprzyzwoitych aby nie zrozumieć, że obecna godzina należy do Wielkiej Sztuki. Wszyscy byli zahipnotyzowani; nikt nie śmiał już wyrzec słowa, poruszyć krzesłem; cześć dla muzyki, poprzez prestige Palameda udzieliła się nagle ciżbie równie źle wychowanej jak eleganckiej. Widząc że na estradzie zasiadają nietylko Morel i pianista, ale i inni muzykanci, sądziłem, że zaczną od innych utworów, nie od Vinteuila. Bo myślałem, że istnieje tylko jego sonata skrzypcowa.
Pani Verdurin siadła z boku; na wspaniałych półkulach białego lekko zaróżowionego czoła, włosy były rozrzucone nawpół przez naśladownictwo pewnego XVIII-wiecznego portretu, nawpół przez potrzebę chłodu u osoby zgorączkowanej, której wstyd nie pozwala wyrazić swego stanu; siedziała sama, bóstwo prezydujące uroczystościom muzycznym, bogini wagneryzmu i migreny, niemal tragiczna wróżka, ściągnięta przez geniusza w koło tych nudziarzy, przy których bardziej jeszcze niż zwykle miała gardzić wyrażaniem swoich uczuć wobec muzyki, którą znała lepiej od nich. Koncert zaczął