Otóż, tak samo jak w strojach damskich, tak i w urządzeniu jachtu smak malarza był wyrafinowany i trudny. Uznawał jedynie meble angielskie i stare srebro. To skłoniło Albertynę, od powrotu z Balbec, do czytania dzieł o sztuce jubilerskiej, o stemplach starych grawerów. Ale stare srebro, dwa razy przetopione, raz w momencie traktatu utrechckiego, kiedy sam król, pociągając swoim przykładem magnatów, oddał własną zastawę, drugi raz w r. 1789, jest niezmiernie rzadkie. Z drugiej strony, mimo iż nowocześni złotnicy odtworzyli całe to srebro wedle rysunków Pont-aux-Choux, Elstir uważał te nowe antyki za niegodne domu kobiety ze smakiem, choćby domu pływającego. Wiedziałem, że Albertyna czytała opis cudów, jakie Roelliers wykonał dla pani du Barry. Umierała z ochoty — jeżeli coś z tego ocalało — oglądania tych sreber, a ja umierałem z ochoty ofiarowania jej ich. Zaczęła nawet gromadzić kolekcje, które układała z uroczym smakiem za witryną i na które nie mogłem patrzeć bez rozczulenia i bez lęku, bo sztuka, z jaką je układała, była wytworem cierpliwości, pomysłowości, nostalgji, potrzeby zapomnienia — znamiennych dla więźniów.
Co się tyczy toalet, podobały się jej w tej chwili zwłaszcza modele Fortuny’ego. Suknie Fortuny’ego, z których jedną widziałem na pani de Guermantes, to były te, które zapowiadał nam Elstir,
Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 02.djvu/253
Ta strona została przepisana.
