oſſerendo, iákbyśmy ſię do Wárſzáwy ná Nową Elekcyą wybierać mieli. BOG ſam, in cuius lumine ſą drogi Naſze, tak ćięſzkich y fałſzywych impoſtur repetat rationem; bo gdyby w Nas ta intencya bydź miałá, nie ſzukaiąc w cudzym Páńſtwie ſkłonienia, śiedźielibyśmy byli in viſceribus Kroleſtwa tego, aſſekurowáni w ſpoſoby y Przyiaćioł pro Dominatione. A ieżelibyśmy chćieli z Wrocłáwia, álbo z Oláwy powroćić do Polſki, ktożby Nam powinien bronić ad propria venire do Dźiedźicznych Fortun ſwoich? poniewáż ich w inſzych Narodách nie mamy, tylko gdźie Nas de finu Matris Lucina recepit. Namienia Krol IMość, że Punkt Protectonis Domu Náſzego przyiął in Pacta Conventa y poprzyſiągł? á czemuż go nie dotrzymał? ſamże Nas (iákośmy tu obiaśnili wyżey) opprimendo, y rożnymi ſpoſobámi ná Fortunách Náſzych torquendo, zá cożbyśmy tedy mieli Iuramentum fidelitatis Iemu wykonywać, ktory z Námi ták infidè & ingratè poſtąpił. Co ſię tknie Rzptey; Tey choćbyśmy nigdy nie poprzyſięgali, beſpieczna być może ſzczerych Domy Náſzego ku ſobie afektow, ták iáko Mátká włáſnych Synow ſwoich, y ktorzy w teráźnieyſzym náwet nieſzczęśćiu Naſzym w niey ſámey nayprawdźiwſze infitâ à natura confidentiâ zakłádamy rátunkow, y protekcyi nadźieie. Zarzuca, że poſtrzegſzy iákieś ſnuiące ſię w Oláwie machinationes, donioſł o tym Ceſárzowi IMośći, á nie wſpomina tego; że Naiáśnieyſzy Krolewic IAKVB nie raz Wiedeń ſkargami ſwemi napełnił, że będąc ták wielkiego Krolá Synem ná ták ćięſzkie u naſtępcy comparationis longè diverſæ przychodźi affronty. Nie zapieramy ſię zátym, że iáko więkſzą życzliwość powinniśmy tey Oyczyznie, z ktorey Naiaśn: ś. p. Oćiec Náſz, żyćie, Fortuny, y Koronę wźiąwſzy, wdźięczną tych wſzyſtkich Faworow przy Nas zoſtawił pamięć; tak in fundamento iey widząc per inſtrumenta Krolá IMośći zmieſzáną ſrodze Rzptą, cuncta Civilibus diſcordijs feſſa, Práwá połománe, Pacta Conventa w niczym nie dotrzymane, Saſkie Woyfka ná zgubę y znieſienie Kraiow trzymane, Woynę inſciâ Republicâ podnieſioną, Iura Gentium zdeptáne, ſłowem, veſtigia tylko morientis Libertatis, ktorą Naypożądáńſzy ś. p. Oćiec Náſz, do oſtátniego Terminu żyćia ſwego tenerrimè kochał, chował, & illeſam poſteris zoſtawił. W tákowym rzeczy ſtánie, z żálem, y żarliwośćią práwdźiwą boleliśmy ná to wſzyſtko, y nie (broń Boże) z Nas ktorego minus decoris artibus w tym czáśie ná Thron forytuiąc, ále dla cáłośći Swobod Wolnego Narodu nie mogliśmy nigdy mieć inklinacyey, áni dobrey przyiaźni do tego Krolá; ktory wſzyſtkiemi ſpoſobámi, quo palàm, quà priva-
