Strona:Manifest Naiaśnieyszego krolewica Jego Mości Alexandra Polskiego y W. X. L. Xcia do Stanow Rzptey Korony Polskiey y W.X.L. de raptu Naiaś krolewiców Ich Mościow Jakuba y Konstantyna.djvu/06

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

Iey Mośći, y innych iego ozdob in ſquallorem obrocenie, & à quibus magnifica ades inventa, relicta ſpelunca: Zal przenikaiący intima cordis, & abominatio deſolatiònis przewyżſza modos expreſſyey. Ieſzcze na tym nie doſyć, ále po rozlázłey teyże Rádźie, kiedy iuż ſam do Krákowá pobiegł, część Sáſkiego Woyſka pod kommendą Pułkownika Kiiawá zoſtawił z tym Ordynanſem, áżeby część Iároſłáwſzczyzny, która Dźiedźicznym náleży Práwem Naiáśnieyſzey Krolowey Iey Mośći Mátce Náſzey, iák nayćiężſzymi uſtawicznie prematur exekucyámi: wykonany łácno ten Ordynans per promptos rapiendo miniſtros. Drugą iednák część Xiężney Iey Mośći ná Oſtrogu Lubomirſkiey Marſzałkowey Wielkiey Koronney[1] nie tkniętą zoſtawiwſzy. Co ſię tu namienia, non per invidiam ocálenia iedney ſtrony, oppreſsâ alterâ; ale ad remonſtrandam paſſionem & immitem animum Krolá przećiwko Domowi Naſzemu. W Dobrách náwet Náſzych Błudow nazwánych ná Wołhyniu leżących, wielką ſummę pieniężnych Kontrybucyi ná okup Zimowey Konſyſtencyey, ktorey ſię gwałtem napieráli, expilarunt. Te wſzyſtkie prześládowánia, ruiny, y nieſzczęśćia Domu Náſzego, lubo były ćięſzkie, boleſne, y do żywego doymuiące, nader iednák lekkie, y małe ſię zdaią, ſi conferantur z oſtátnim teraz Krolá JMośći nád Brácią Ńáſzą exceſſem; ktorym zapieczętował wſzyſtkie in anteceſſum wykonáne przećiwko Nam injurias, & quem piguit levium, fecit palmarium: Vczyniwſzy przez to nie tylko Nam nieſzczęśliwym Sierotom obelgę, ále cáłey Rzptey, do ktorey iáko proſpera & adverſa Domu Náſzego æquo Iure náleżą; tak y krzywdá Náſzá, krzywdą iey bydź powinná, & quæ in commune peccantur, ſine publica vindicta largiri nienáleży. Ruſza ſię ex cineribus ſuis Naiáśnieyſzy ś. p. Oćiec y Dobrodźiey Náſz, y do tey Rzptey, ktora go ná Tronie oſádźiwſzy ſwoim, zwyćięſtwy wſłáwiona, w Wolnośćiách Oyczyſtych beſpieczna, w Pokoiu ſzczęśliwym obfituiąca zoſtawáłá, obráca w śmiertelnych ćieniách mutum ſine voce dolorem; y iáko nie to ieſt præcipuum amicorum munus, proſequi defunctum inani queſtu, ſed quæ voluerit, meminiſſe. Ták, że on przez cáłe Pánowánie ſwoie uśilnymi ſwymi dla Dobrá Poſpolitego pracámi nic więcey niechćiał wyrobić, tylko dla pozoſtałych Nas Sukceſſorow ſwoich gloriam & illaeſum honorem, przyćiſkaiąc káżdego ex Civibus do ſercá ſwego; ktore in beneficia zá żywota wſzyſtkim patuit. Implorat z Námi uſkarżáiącemi ſię miſericordiam, fingentibus autem obmowę tanti facinoris, aut non credant homines, aut non ignoſcant. Ieſzcze bowiem nieſpráwiedliwość ſwoię exkuzuie Mánifeſtem Krol Auguſt, ficta pro veris

  1. Przypis własny Wikiźródeł Elżbieta Lubomirska née Dönhoff (1656-1702), matka Franciszka i Teodora Lubomirskich