Strona:Mali mężczyźni.djvu/71

 „To dziwne; a jaką ma barwę?“
 „Rozmaite.“
 „Czy duża?“
 „Częścią duża, częścią mała.“
 „Czy widziałam już co podobnego?
 „Nieraz, ale było — to mniéj ładne.“
 „Cóż to być może? Nie mogę już dłużéj czekać! Ach kiedyż zobaczę!“ wołała Stokrotka, podskakując z niecierpliwości.
 „Jutro rano, po lekcyach.“
 „Czy to będzie także dla chłopców?“
 „Nie, tylko dla ciebie i dla Beci; chłopcy będą jednak lubili widzièć to, i przyjmować pewien udział; ale przypuszczanie ich do téj zabawy, zależéć będzie od twéj woli.“
 „Jeżeli Adaś zechce, to się z nim podzielę.“
 „Bądź pewna że wszyscy zechcą, a szczególniéj téż Nadziany,“ rzekła pani Bhaer, i ze śmiejącemi się oczami poklepała jakąś dziwaczną i dużą paczkę, którą trzymała na kolanach.
 „Niechże i ja się dotknę, choćby jeden raz!“ zawołała błagalnie Stokrotka.“
 „Ani razu; zgadłabyś co to jest, i cała przyjemność obróciłaby się w niwecz.“
 Stokrotka żałośnie westchnęła, lecz po chwili uśmiech rozjaśnił jéj twarzyczkę, gdyż przez maleńki otwór w papiérze, zobaczyła coś błyszczącego.
 „Jakże ja mogę czekać tak długo! czy się to w żaden sposób nie da zrobić, żebym zobaczyła dzisiaj?“
 „O nie; trzeba tę rzecz urządzić i poustawiać różne przedmioty. Zresztą, obiecałam wujowi Teodorkowi, że ci nie pokażę tego, aż będzie w należytym porządku.“
 „Kiedy wuj o tém wié, to musi być coś wspa-