Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/390

 — Więc niech pani go zamknie.
 — Zamknie? Ja? Gdzie i jak?
 — W ten sposób zabezpieczy go pani lepiej... od towarzystwa ubezpieczenia na życie! — uśmiechnął się sędzia.
 Ona ściągnęła brwi i uśmiech flegmatyczny przebiegł po jej ustach.
 — Jakżeż jabym mogła...?
 — Ja to za panią uskutecznię.
 — Pan? A czy poręczyłby pan za jego życie?
 — Ręczę! Słowo!
 Panna Emma rozśmiała się.
 — Czy p. sędzia rzeczywiście sądzi, że to byłoby wskazane?
 — Tak jest! Jeśli ze strony trybunału nic Wiktorowi nie zagraża, to nie znaczy, że nic mu nie grozi. Pytanie czy nie skrada się ku niemu ręka skrytobójcza...
 — Kto? Co pan ma na myśli?
 — Być może, iż rodzina Gronosky‘ch prowadzi śledztwo w tej sprawie na własną rękę... Zamknąć go trzeba. Przesiedzi się do końca okresu plebiscytowego, dostanie jeść darmo, dwie butelki piwa dziennie, papierosów. Będzie mógł marzyć o pani i przyjść do równowagi umysłu. Przytem oboje zrobimy cośkolwiek dla dobra naszej sprawy, a mianowicie ubezwładnimy agitatora polskiego, oficera, zabijakę, bezwzględnego wroga.
 — Pan to zamierza?... Ja doprawdy nie wiem, co począć należy. Taka zawiła sprawa. Jestem na to za głupia. Ja składam to wszystko na pańską głowę i na pańską odpowiedzialność. Pan nie wyrządzi krzywdy bratu, chociażby tylko przez wzgląd na swego i jego ojca...
 — Może pani być o to spokojną pod każdym względem. Zresztą uwiadomię panią o każdym kroku w tej sprawie, o wszystkiem.