Strona:M. Skłodowska-Curie - Promieniotwórczość.djvu/205

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
gają przez komorę w tej samej chwili i jeżeli stopień rozprężenia jest odpowiednio dobrany, to tory stają się widoczne. Dla wywołania rozprężenia należy pociągnąć wentyl B, wskutek czego przestrzeń znajdująca się pod tłokiem uzyskuje połączenie ze zbiornikiem A, częściowo opróżnionym. Źródło promieni S może być umieszczone bądź wewnątrz komory rozprężeń, bądź na zewnątrz; w tym ostatnim przypadku promienie przenikają do komory poprzez otwór zrobiony w ściance i zamknięty cienką blaszką (metal, mika itd.), przylegającą w sposób dokładnie szczelny. Za pomocą odpowiedniej ruchomej zasłony można regulować chwilę i trwanie przenikania promieni.

Inne metody obserwacji i liczenia. Działanie promieni na kliszę fotograficzną znajduje częste zastosowanie w badaniach odchylenia magnetycznego i elektrycznego promieni α i β, a także w pomiarach natężenia promieniowania za pomocą mikrofotometru.
Wykonano wiele doświadczeń w celu wykrycia indywidualnego działania cząstek na kliszę; trudność polega na tym, że obserwując kliszę przez mikroskop nie zawsze możemy odróżnić ziarna wyświetlone działaniem cząstki od różnych efektów wtórnych, których nie sposób uniknąć nawet wtedy, kiedy klisza została sporządzona z największą starannością. Jednakże promienie a, przenikające bardzo skośnie do emulsji, wytwarzają szereg ziaren stanowiący obraz toru cząstki w emulsji (tabl. 22, rys. 1 do 4).
Możemy mierzyć natężenie promieniowania α lub β nie tylko na podstawie wytworzonej jonizacji, lecz również przenoszonego ładunku elektrycznego; ten drugi sposób jest mniej czuły i z tego powodu używany znacznie rzadziej. Pomiar ładunku może jednak służyć do liczenia cząstek, ponieważ wiemy, że ładunek cząstki β wynosi —e, ładunek cząstki α zaś +2e, gdzie e jest to ładunek elementarny. W celu poprawnego oznaczenia ładunku cząstek należy wykonywać doświadczenia w doskonałej próżni.