Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/654

nosić ś. z miejsca na miejsce; wzruszać ś., poruszać ś., wzburzać ś.; buntować ś., powstawać.

 Zruszczać, dok. Zruszczyć; robić ruskim, rosyjskim, nadać cechy ruskie, rosyjskie, przerobić na Rusina, Rosjanina.

 Zruszczeć, stać ś. Rusinem, Rosjaninem, nabrać cech rusińskich, rosyjskich.

 Zruszczyć — p. nied. Zruszczać.

 Zruszyciel, ten, który co zrusza a. zruszył.

 Zrutenizować — p. Zruszczyć.

 Zryć, pokopać, skopać ryjem; skopać czymś ostrym, np. rogiem, kopytem i t. p.; przen,. obalić, zburzyć, zniszczyć, zwalić, zepsuć.

 Zrymować, związać rymem dwa wyrazy a. dwa wiersze; przen., przystosować jedno do drugiego.

 Zrysować, rysy na czym porobić, porysować, podrapać, zdrapać.

 Zryty, poryty, porysowany.

 Zryw, zerwanie ś.; zguba, pastwa, ofiara.

 Zrywać, dok. Zerwać; rwąc ściągać, zwlekać, zdzierać; rwać, obrywać: z. kwiaty, owoce; z. co, ukradkiem dostawać, otrzymywać tajnie, urywkiem; wzrywać, przerywać, przełamywać; wniwecz obracać, unicestwiać, udaremniać: z. przyjaźń = czynić rozbrat; z. z kim = przestawać z nim ś. przyjaźnić, zadawać; z. przymierze, traktat = zaczynać uważać je za nie istniejące; z. małżeństwo = nie pozwalać mu dojść do skutku: z. sejm = powiedziawszy „veto“ albo „nie pozwalam“, sprawiać, że przerwą ś. obrady; z. ś., być zrywanym; porywać ś., brać ś. w kupę; gwałtownie poruszać ś. z miejsca, nagle powstawać; z. boki ze śmiechu = śmiać ś. gwałtownie; porywać ś., wzlatać, puszczać ś. biegiem; z. ś. ze snu = nagle ś. budzić; kuropatwy z-ają ś. = wzlatują z ziemi; rozrywać ś., pękać.

 Zrzadka, przysł., rzadko, niekiedy, nie często; nie gęsto, tu i owdzie.

 Zrządzać, dok. Zrządzić; sporządzać, przyrządzać, przygotowywać, przysposabiać, szykować; wywoływać, sprawiać, prowadzić za sobą, stawać ś. przyczyną czego; z. komu męża, żonę = swatać go z nim; z. kogo z kim, kojarzyć związkiem, żenić.

 Zrządzenie, rzecz. od Zrządzić; to, co zrządzono, skutek, owoc jakiej czynności, wypadek: z. Boże = rezultat woli Bożej.

 Zrządziciel, człowiek, który coś zrządza.

 Zrzec — p. nied. Zrzekać.

 Zrzeczenie (się), rzecz. od Zrzec (ś.); wyrzeczenie ś. czego, odstąpienie od czego, zrezygnowanie z czego.

 Zrzeczywistnić, urzeczywistnić.

 Zrzednieć, Zrzedzieć, stać ś. mniej gęstym, stać ś. rzadkim a. rzadszym; mina mu z-dła = stracił na minie, na pewności siebie.

 Zrzedzieć, rzadkim uczynić.

 Zrzekać się, dok. Zrzec ś.; wyrzekać ś. czego, zrezygnować z czego; odrzekać ś. czego, brać rozbrat z czym; z. ś. jakiego urzędu, stanowiska = ustępować z niego, opuszczać je.

 Zrzenicówka, motyl z rodziny prościnek, z podrzędu sówek.

 Zrzeszać się, dok. Zrzeszyć ś.; łączyć ś. w jedną rzeszę, organizować ś. w jakieś stowarzyszenie, stronnictwo, wogóle grupę ludzi, związanych wspólnością interesów.

 Zrzeszenie, rzecz. od Zrzeszyć; zorganizowana grupa ludzi, stronnictwo, stowarzyszenie, związek.

 Zrzęda, zrzędzenie, dziwaczenie, nudzenie; osoba zrzędna, sprzeka, gdera, nuda, nudnik, tetryk, śledziennik.

 Zrzędnie, przysł. ze zrzędnością, w sposób właściwy zrzędzie.