Haranga, fr., długa przemowa uroczysta.
Harap, nm., Harapnik, bicz myśliwski z krótką rękojeścią, a długim sznurem rzemiennym (fig.); kańczug; już po h-ie = już po wszystkim, zapóźno, po dokonanym fakcie.
Harbajtel, nm., woreczek używany w XVIII wieku przez mężczyzn dla pomieszczenia warkocza; warkocz u peruki (fig.).
Harbuz — p. Arbuz, p. Dynia.
Harc, pojedyńcza utarczka przed bitwą; przen., popis: na h. z czem wyjeżdżać = popisywać ś., ścierać h-ce = walczyć o pierwszeństwo; popisywanie się konną jazdą; sus, zwrot, swawolenie.
Harcap, nm., warkocz, noszony dawniej przez mężczyzn — p. Harbajtel.
Harcerstwo, ćwiczenia skautów; organizacja skautów.
Harcerz — p. Harcownik; halabardnik; młodzieniec, członek organizacji harcerzy, wywiadowców, skautów (f.).
Harcować, bić się pojedyńczo przed szykiem; skakać, hasać na koniu; przen., bujać, swawolić, unosić ś. (wiatr harcuje po polu).
Harcownik, staczający bitwę pojedyńczo przed bitwą, przed wojskiem; harcujący na koniu.
Hardo, przysł., dumnie, wyniośle, z pychą, szorstko, imponująco.
Hardomówny, mówiący hardo, wyniośle.
Hardosz, człowiek hardy, dumny, pyszałek.
Hardość, duma, pycha, buta, harda wyniosłość, zuchwałość.
Hardy, niechcący się ukorzyć, dumny, wyniosły, pyszny; (h-a dusza); zuchwały, nieposłuszny.
Hardzić, robić hardym, uzuchwalać, wbijać w dumę; gardzić.
Hardzieć, stawać ś. hardym, nieposłusznym, wbijać ś. w dumę.
Harem, ar., pomieszenie dla kobiet, żon u mahometan; ogół żon u mahometan.
Harfa, nm., duży instrument muzyczny o formie trójkątnej ze strunami metalowemi (fig.) — p. Arfa.
Harfiarka, Harfistka, Harfista, Harfiarz, nm., p. Arfiarka, Arfiarz.
Harfować — p. Arfować.
Harkot, nieprzyjemny odgłos rozmowy, prowadzonej gromadnie; szwargot.
Harlinje, nm., cienkie linje, w które wpisuje się cyfry.
Harmalin, ar., szkarłat turecki, substancja barwnikowa, otrzymywana z rośliny rutewnik pospolity.
Harmata — p. Armata.
Harmatan, nm., wiatr duszący w zatoce Gwinejskiej.
Harmider, nm., hałas, wrzawa, gwar, zgiełk; zamieszanie, popłoch; rozgardjasz.
Harmonijność, Harmoniczność, gr., zgodność.
Harmonijny, Harmoniczny, gr., pełen harmonji, dźwięczny, zgodny, odpowiadający wymaganiom harmonji, układający się zgodnie w całość.
Harmonika, gr., rodzaj instrumentu muzycznego o języczkach metalowych, wprawianych w ruch dmuchaniem miechem a. ustami (fig.); pociąg kolejowy, którego wagony łączą się z sobą gankami krytemi skórą pofałdowaną jak harmonika; h. chemiczna = płomień wodoru w rurce, powodujący dźwięki, nazwane h-ą.
