Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0825

wypuszczanie; 2) wycieczka, ekskursja; 3) spust, upust (W. w piecu ludwisarskim; wypusty niebieskie); 4) miejsce wolne około miasta, błonie.

Wypustek, wypuszczek, 1) W. w budowli = część jej wysunięta na przód, wykusz; 2) wypustka w ubraniu; 3) wilk na drzewie, wyrostek, pęd dziki.

Wypustny, wypuszczający (korzeń W. = który wypuszcza z siebie korzeń i łodygę).

Wypustoszyć, spustoszywszy wypróżnić; wytrzebić (W. krainę, piwnicę).

Wypuszczać, p. Wypuścić.

Wypuszczalny, tyczący się wypuszczania (kozła wypuszczalnego wypuści na puszczę).

Wypuszczek, p. Wypustek.

Wypuścić, niedok. wypuszczać, 1) W. żołnierza z służby = zwolnić; 2) wydać (W. głos, słowo, wyrok; W. dziecię na świat); 3) W. strzelbę, działo = wystrzelić; 4) wypuszczać koniowi = popuszczać mu cugli; 5) rozpuścić, rozluźnić (W. suknię za ciasną).

Wypychać zęby = wykłóć, wyczyścić, dłubiąc; wydłubać.

Wypyt, wypytanie, indagacja, śledztwo, egzaminowanie.

Wypytacz, 1) indagator, inkwizytor, egzaminator; 2) śpieg, wywiadowca.

Wypytanie, p. Wypyt.

Wypytlować, pytlując wyczyścić (W. mąkę).

Wyradzać, p. Wyrodzić.

Wyraniać i W. się, p. Wyronić.

Wyraszczać, p. Wyrościć.

Wyraz, 1) nacisk, przycisk (z większym jeszcze wyrazem swoje oświadczenie powtarza; głos tej śpiewaczki do wyrazów ciągłych sposobniejszy, niż do szybkich trudności); 2) W. słowa = brzmienie słowa (nie znaczenie); 3) wyobrażenie, obraz u-