Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0701

cić; unosić kogo = ułaskawić ueobruchać.

Unikać, p. Uniknąć.

Uniknąć, niedok. unikać 1) od kogo, od czego = uciec, stronić (U. od niebezpieczeństwa; mijamy się jakbyśmy unikali od siebie); 2) uciec, umknąć (Józef uniknął do Egiptu.).

Uniesionka, kobieta wykradziona.

Uniosły, unoszący się, ekcentryczny, przesadny.

Uniosły się, który się uniósł.

Uniżność, uniżoność, płaszczenie się, służalczość.

Unjowany, złączony przez unję.

Unkcja, pomazanie.

Unkoszta, (l. m.) koszty, nakłady, wydatki

Unskop, rodzaj hełmu średniowiecznego.

Unteroficjer, podoficer.

Unteroficjerstwo, podoficerstwo.

Uobłapiać kogo = wyściskać.

Upad, 1) albo upaść, upadek; 2) U. w sprawie = przepadek, strata jej.

Upadlejszy, bardziej upadły.

Upadliny, 1) rozwaliny, ruiny; 2) U. czyje = trupy.

Upadła: Do upadłej = do upadłego, na umor.

Upadły, podupadły (U. na oczy).

Upadzenie, upadek, ruina.

Upalać, p. Upalić.

Upalenie, żar, ogień, zapał (U. czyscowe; U. cielesne).

Upalić, niedok. upalać, rozpalić, rozognić (krew upalona; człowiek upalony od słońca).

Upamiętały, który się upamiętał.

Upaść, p. Upad; (do upaści = do upadłego, na umor).

Upaść, 1) opaść, osiąść, obniżyć się (poziom upadł); 2) U. z kobietą = popełnić cudzołóstwo; 3) U. pewną przestrzeń drogi = ujechać, ulecieć szybko; U. się = rozpaść