Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0557

2) S. nad kim = pielęgnować, doglądać kogo; 3) S. czasowi = stosować się do okoliczności; 4) S. komu = wypadać, być odpowiednim, godzić się komu; należeć do kogo, podlegać mu.

Słych 1) słuch, słuchanie (podawać co komu w słych); 2) wieść, pogłoska.

Słychać, słychywać, słyszeć ciągle, często.

Słychnąć, słynąć.

Słychywać, p. Słychać.

Słyk, p. Szłyk.

Słyplik, klinik, patyczek u sidła, u potrzasku, u sprężyny zastawionej na ptaki.

Słyszeć 1) u kogo, od kogo = słynąć, mieć dobrą lub złą sławę, opinję; 2) S. na co = uważać, zważać.

Słyszenie, posłuchanie, audjencja.

Słyszny, słyszalny, dający się słyszeć.

Słza p. Śloza.

Słzawy, łzawy.

Słzić, płakać.

Smacznobrzmiący, słodkobrzmiący (strumyk).

Smacznołudny, łudzący przyjemnie (pochlebstwo).

Smaganiec, ten, którego wysmagano.

Smak, rozkosz, słodycz.

Smaka, apetyt.

Smakarz, p. Smakownik.

Smakować 1) mieć smak, rozróżniać zmysłem smaku; 2) S. sobie kogo, co = gustować w nim, lubić go; 3) S. komu co = zachwalać.

Smakownik, smakarz, smakowniczek, smakosz, człowiek wybredny w jedzeniu.

Smalc, szmalc, szmelc, szkliwo, emalja.

Smalcować, szmalcować, szmelcować, emaljować.

Smarag, szmaragd.

Smard 1) smród, plugawstwo, 2) albo Szmard, Smerd, Śmierd, plugawiec, nicpoń, śmierdziuch, urwis, prostak, gbur.

Smardowski, plugawy, łotrowski.