Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0167

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

uciskać, dokuczać, męczyć.

Kukrachty, wnętrzności.

Kuks (czes.), dział w kopalni; udział jednego gwarka.

Kul, pęk słomy, wiązka siana.

Kula, laska, którą podając od domu do domu, dawano sobie znać o rozporządzeniach władzy.

Kulas, noga niezgrabna.

Kulbon, kłonica u wozu.

Kulfan, kulfon, 1) dukat oberznięty; 2) rzecz niezgrabna; 3) człowiek niezgrabny.

Kulhać, kuleć.

Kulsze, biodra.

Kumejka, kuma, kumoszka.

Kumoter, ojciec chrzestny w stosunku do rodziców chrześniaka, kum, kmotr.

Kump, kumpie, udo wieprzowe, szynka.

Kuna, kunica, narzędzie kary: słup drewniany z wrzeciądzem żelaznym czyli szyną wygiętą, służącą do zamknięcia człowieka.

Kunicz, kónicz, koniczyna.

Kunierować, wymyślać komu, łajać.

Kunigas, książę litewski.

Kunka, królik (zwierzę).

Kunst, sztuka, biegłość.

Kunszt, w znacz. podstęp; z K-u wyjść, stracić równowagę moralną.

Kunsztarz, żartowniś, dowcipniś, figlarz.

Kunsztować, kunstować, 1) robić coś kunsztownie; 2) żartować.

Kunsztownik, p. Kunsztarz.

Kuńszt, p. Kunszt.

Kupalin, p. Kapalin.

Kupała, kupało, sobótka, obchód wigilji św. Jana.

Kupia, 1) handel, kupczenie; 2) towar; 3) cena kupna.

Kupidło, cena kupna.

Kupiec, rodz. gry w karty.

Kupina, mrowisko; kępa, zła trawa.

Kupla, p. Kupia.

Kuplować, wiązać.

Kupno, łącznie, razem (kupą).

Kupres, kupras, kuprys, cyprys.

Kupula, kupuła, kopuła.

Kur, chór.