Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/51

 I jednocześnie, ujmując go bez ceregieli za brodę, obrócił twarzą do słońca..
 — Mam cię! — wykrzyknął. — To więc ty jesteś!
 — Jasny pan poznaje mnie?..
 — Do licha! Wiem teraz, dlaczegoś tak pilnie wzroku mego unikał.
 Wstydziłem się...
 — Faryzeuszu! Owej nocy przyrzekłem ci solennie, że przy pierwszem spotkaniu obwieszę cię na pierwszej lepszej gałęzi lub na pierwszym lepszym krzaku. Pamiętasz?
 — Pamiętam. Ale ty, jasny panie, racz o tem zapomnieć. Owej nieszczęsnej nocy byłem daleko od swoich, zbłąkałem się, głód mi doskwierał — uległem pokusie.
 — Hm, pokusa ta często powtarzać się musiała.
 — Jestem w gruncie człowiekiem uczciwym.
 — Aby dobrać się do tego gruntu, należałoby cię dobrze szablą obciosywać.
 — Przysięgam...
 — Dość. Koniec końców, odnalazłem cię i to w chwili, gdy przydać mi się możesz. A więc słuchaj, łotrze: pod pewnemi warunkami zrzec się mogę praw do twej skóry.
 „Ja nie zrzeknę się prawa do zemsty” — mruknął do siebie opryszek.
 A głośno wyrzekł:
 — Ciałem i duszą należę do jasnego pana, Słucham rozkazów..
 — Powiedz, gdzie Manuel?
 — Na cmentarzu przy kościele Marji Panny. Ale o jedenastej ma wrócić do domu.
 — Chodźmy tam; zaczekamy na niego.
 — Jasny pan odważyłby się wstąpić w moje ubogie progi?
 — Czemużby nie!