Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/345

 Około południa jednak, gdy nadeszła zwykła godzina posiłku. wyciągnął rękę po ten chleb biały i pachnący, który mógł mu zastąpić miejsce zapleśniałego razowca więziennego, ułamał kawałek i zjadł.
 Następnie zabrał się do pasztetu, którego połknął już kilka kęsów, gdy wtem drzwi od celi ponownie się otworzyły.
 Wszedł Johann Müller.
 Przynosił on więźniowi chleb i wodę.
 Młody strażnik postawił latarnię swą na wystającym kamieniu, pożywienie umieścił na ławie wpobliżu więźnia i rzekł:
 — Dzień dobry panu. Widzę z przyjemnością, że pan nie potrzebował czekać na mnie z obiadem.
 — Dziękuję ci, przyjacielu — odrzekł Manuel ze smutnym uśmiechem. — Czy nie mógłbyś mi powiedzieć, komu zawdzięczam...
 — Nie wiem, Ale czy pan to zna?...
 Ujął latarnię i przy jej świetle zabłysnął przed czarni Manuela srebrną bransoletą Zilli.
 Z łatwem do pojęcia zdziwieniem radosnem młodzieniec pochwycił klejnot, który zresztą znany był mu doskonale.
 Ta bransoleta zdawała się potwierdzać wszystkie jego przypuszczenia.
 — A więc tak, to Zilla! — rzekł do siebie na głos.
 — Jest tam co napisane — objaśnił strażnik.Niech pan czyta prędko i jeżeli mogę być panu w czem użyteczny...
 Wówczas dopiero Manuel dojrzał znaki, nakreślone na srebrnej obrączce.
 Odczytał je bez trudności, zbladł cokolwiek i szepnął:
 —Jeśli to prawda. jestem zgubiony.
 Co panu? — zapytał Johann.