Strona:Lew Tołstoj - Sonata Kreutzerowska.djvu/111

i przymilność, którą chce ukryć, ale którą widzę i której znaczenie rozumiem. Omal się nie udusiłem, tak długo wstrzymywałem oddech i, nie przestając patrzeć na nią, chwyciłem papierosa i zacząłem palić.
 — Cóż to, przychodzę posiedzieć, a ty zaczynasz palić! — i usiadła blisko przy mnie na kanapie, opierając się o mnie.
 Odsunąłem się, żeby jej nie dotknąć.
 — Widzę, żeś niezadowolony z tego, że chcę grać w niedzielę — powiedziała.
 — Bynajmniej nie jestem niezadowolony — odparłem.
 — Czyż nie widzę tego?
 — Winszuję ci, jeżeli widzisz. Ja zaś widzę to jedynie, że zachowujesz się jak kokietka. Dla ciebie każda podłość jest miła, dla mnie — okropna.
 — Jeżeli masz wymyślać jak dorożkarz, to pójdę sobie.
 — Idź, ale wiedz, jeżeli dla ciebie nie jest drogi honor rodziny, to dla mnie jesteś droga nie ty (niech cię djabli wezmą!), ale honor rodziny.
 — Co? Co?
 — Wynoś się, dla Boga, wynoś się!!
 Czy udawała, że nie rozumie, o czem mówię, czy też rzeczywiście nie rozumiała, ale się obraziła, rozgniewała, nie odeszła, ale zatrzymała się pośrodku pokoju.
 — Stałeś się stanowczo niemożliwy — zaczęła — masz taki charakter, z którymby i anioł nawet nie wytrzymał — i jak zawsze, chcąc dotknąć mnie jak