i otoczony istotami wrażliwemi a mało co mniej obojętnemi, od pozbawionych wrażliwości.
Pierwszym fundamentem pod przygotowanie sprzyjających okoliczności, któreby umożliwiały sprzedanie siebie jest: wysoko się cenić.
Pojęcie, które artysta ma o swojej sztuce lub uczony o swej nauce, zwykło zostawać w stosunku odwrotnym do pojęcia, które ma o swej własnej w stosunku do niej wartości.
Ten artysta, czy uczony, czy też uprawiacz jakiejkolwiek umiejętności, który ma zwyczaj porównywać siebie nie z innymi uprawiaczami tejże, lecz z nią samą, im będzie wybitniejszy, tem mniejsze będzie miał pojęcie o sobie: albowiem znając lepiej jej głębiny, spostrzeże, że jest niższy w porównaniu z nią. Tak też prawie wszyscy wielcy ludzie są skromni: albowiem porównują siebie ustawicznie, nie z innymi, lecz z ową ideą doskonałości, którą noszą w swej duszy, ideą o wiele jaśniejszą i większą od owej, którą ma tłum i rozważają, jak dalecy są osiągnięcia jej. Tymczasem ludzie pospolici, łatwo i może nieraz słusznie, wierzą, że nietylko osiągnęli, lecz także prześci-
