mówią w jeden sposób, a prawie nikt nie jest widzem, albowiem czcza gadanina świata zwodzi tylko dzieci i głupców, przedstawienie to stało się rzeczą najzupełniej śmieszną, nudną i trudzącą bez powodu. To też byłoby przedsięwzięciem godnem naszego wieku zmienić nareszcie życie w czynność nieudawaną lecz prawdziwą i zjednoczyć po raz pierwszy na świecie sławetną rozbieżność słów i czynów. Ponieważ czyny, jak doświadczenie dostatecznie i ustawnie uczy, są nie do zmienienia, a nie uchodzi, żeby ludzie dłużej trudzili się w poszukiwaniu rzeczy niemożliwych, rozbieżność tę należy ostatecznie zjednoczyć sposobem, który równocześnie jest jedyny i najlepszy, chociaż do dziś dnia niepróbowany: a to — zmienić słowa i raz już nazywać rzeczy po imieniu.
Albo ja się mylę, albo rzadką jest w naszym wieku taka powszechnie chwalona postać, której chwała nie zaczynałaby się z własnych jej ust. Tak wielki jest egoizm i tak wielka jest zawiść i nienawiść jednych ludzi przeciw drugim, że chcąc zyskać sławę, nie wystarcza czynić rzeczy chwalebne, lecz trzeba je chwalić lub, co na jedno wychodzi, znaleźć kogoś, ktoby je zamiast ciebie głosił i ustawicznie uwielbiał, ciskając je wielkim głosem w uszy publiczności, ażeby w ten sposób zmusić ludzi do naśladowania i doprowadzić ich takim za-
