Jest jasne, że im dalej posuwamy śę w tej hierarhji, tem bardźej oddalamy śę od sensu naukowego, zbliżając śę coraz bardźej do pustego dźwięku wyrazuw, czyli do t. zw. muzyki szmeruw. — Temsamem oddalamy śę coraz bardźej od zagadńeńa prawdy i fałszu pszesuwając śę na teren zagadńeń czysto formalnyh. — Jest jasne, że dążeńe poezji do oddźeleńa śę od nauki i innyh obcyh sztuce dyscyplin musi kierować poezję do tyh ńeuhwytnyh terenuw, na kturyh jeszcze ńe mamy czystej muzyki szmeruw, a kture jednak są już obce problematowi prawdy i fałszu. — Dążeńe to możemy nazwać formizmem w poezji. — Żecz jasna, że podobńe jak w sztukah plastycznyh, rozwiązańe tak postawionego zadańa ńe może być ośągńęte ańi pszez teorję, ańi też pszez formalne eksperymenty. Podobńe jak tam potszebna jest i tu bezwzględna szczerość artysty, bezwzględne pszejęće śę jakimś zdażeńem, czy też jakąś myślą. Zdażeńa należące do dawno skrystalizowanyh żeczywistośći, podobńe jak myśli whodzące w zakres nauki są oczywiśće mało pszydatne do tego rodzaju podńety, formułują śę bowiem automatyczne w sądy śćiśle określone. Pszećiwńe zdażeńa dokonujące śę w żeczywistośći wyobrażeń i myśli należące do zakresu ideologji pojęć płynnyh (mętnyh) pszedstawiają ńezmierne trudnośći sformułowańa, hoćby z tego prostego powodu, że język zbudowany jest w zasadźe dla żeczywistośći żeczy, będącej skrajnym pszeciwieństwem żeczywistośći wyobrażeń. W ten sposub poezja formistyczna łączy śę śćiśle z zagadńeńem rozszeżeńa języka, co jest stałą cehą każdej łudzącej śę do żyća poezji. Prucz tego odgrywa zasadńiczą rolę ńeuhwytność samyh zdażeń. Czynńiki te są wystarczającą podstawą do pobudzeńa żywiołowej twurczośći poetuw, prowadząc ih ńezależńe od wszelkiej teorji na właśćiwy teren.
