Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/187

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

względem tacy byli. Interesują mnie zwłaszcza dziadkowie i rodzice.
— O dziadkach wiem mało. Krąży po rodzinie pogłoska, że jak dziadek miał się ożenić, to do swojej narzeczonej, która mieszkała w innym mieście, napisał: „Nie mogę wyjść za ciebie za mąż, bo pod podłogą Akademii Umiejętności leży gówno”.
— I co było z nim dalej?
— No, ożenił się. Bzik minął. Zresztą nie wiem.
„Skłonności interseksualne plus schizofrenia.”
— A z czyjej strony był to dziadek: matki czy ojca?
— Matki. Brat dziadka ze strony ojca popełnił, zdaje się, samobójstwo.
— Jak?
— Wiesz, teraz sobie przypomniałam. Zdjął dzwonek z budzika, takiego dużego, kuchennego budzika i uwiązał u części, która się odkręca przy dzwonieniu, sznurek. Drugi jego koniec przymocował do kurka gazowego. Obstawił budzik tomami encyklopedii Brockhausa, nastawił na dzwonienie, wziął trzy tabletki weronalu i położył się spać. A budzik już sam otworzył kurek od gazu.
„Ale to musiał być typ...”
— Dalsi.
— Z obecnie żyjących to wiem coś jeszcze o ciotce Ewy, Mirze (naprawdę to ona nazywa się chyba Franciszka). Jest tancerką. Objechała pół świata, ale to jej nie wystarcza. Ona nie jeździ dla tańczenia, ona jeździ dla zmiany miejsca.
— A jak ci się zdaje, dlaczego mi Ewa o tym nie powiedziała?
— Po prostu zapomniała. Tak sądzę.