Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/189

 — Ach! ja tu gadam... A zapomniałam, z czem przychodzę. Wiesz? — mam list do ciebie od Lamet‘a.
 Joanna już siedziała na łóżku. Klasnęła w dłonie:
 — Pokaż, mamo! Ach, mój poczciwy Lamet!
 Z radością odczytała jego list. Donosił, że jest fryzjerem znakomitego lorda. Zarabia dobrze. Zgodnie z umową wzywał Joannę do siebie.
 — No! trochę się spóźnił — rzekła Joanna smętnie... Skąd masz ten list, mamo?
 — Od kawalera Morande!
 — Co za diabeł znowu?
 — Między nami mówiąc... utrzymuje mnie. Świetny kawaler. Bywa często w Londynie. Odwiedzał owego lorda i spotkał u niego twojego fryzjera. Lamet prosił go, aby za powrotem do Paryża odszukał pannę Rançon i doręczył jej ten list. Taki cudowny zbieg okoliczności, że znał mnie... To samo nazwisko. Pokazał mi ten list.
 A ja zaraz: „to do mojej córki!“
 — Mamo! co za nieostrożność!
 — Nie bój się, kochanie. De Morande jest gentlemanem. Dał mi słowo, że dochowa tajemnicy.
 — Czy pojedzie znowu do Anglji?
 — Z pewnością. Ma tam wciąż interesy. Czemu pytasz o to?
 — Bo chciałabym odpisać. Ale czy Morande odda list w tajemnicy?