Ta strona została uwierzytelniona.
LXXIV.
Słodycz ma w sobie człowiek żyjący
I serdecznego pełen jest ciepła:
Ten zaś, w kim moc już życiowa skrzepła,
Zimny jest, sztywny, odstręczający.
Tego, w kim żywa pulsuje siła,
Porównaj z tym, w kim śmierć ją zgasiła.
Tamten miłością będzie zwyciężał;
W tym nie drga serce: zmartwiał, ociężał.
Patrz, jak słabością dziecko jest silne!
Jak jego uśmiech za moc wystarczy!
A patrz, jak słaby jest człowiek starczy,
Jakie stężenie już w nim mogilne!
Starzec wielmożny żyje, by skonać,
A słabe dziecko — by świat pokonać.
