Kto szczerze chwali piękne czyny, stwarza sobie niejako w nich udział.
Prawdziwa oznaka, że ktoś się urodził z rzetelnemi przymiotami, to to, że urodził się wolny od zawiści.
Gdy przyjaciel nas zdradził, mamy prawo być obojętni jedynie na oznaki jego przyjaźni, ale zawsze winniśmy być tkliwi na jego nieszczęście.
Los i kaprys rządzą światem.
Łatwiej jest znać człowieka wogóle, niż jakiegoś człowieka w szczególności.
Nie należy sądzić wartości człowieka wedle jego wielkich przymiotów, ale wedle użytku jaki umie z nich robić.
Istnieje żywa wdzięczność, która nietylko wypłaca nas z otrzymanych dobrodziejstw, ale wręcz sprawia, iż przyjaciele nasi stają się naszymi dłużnikami, skoro im spłacimy to, cośmy im winni.
Mało czego pragnęlibyśmy gorąco, gdybyśmy dobrze znali to, czego pragniemy.
- ↑ Los i kaprys — la fortune et l’humeur.
- ↑ Duclos: „Istnieje wielka różnica między znajomością człowieka, a znajomością ludzi. Aby znać człowieka, wystarczy zgłębiać samego siebie: aby znać ludzi, trzeba z nimi żyć“.
- ↑ Myśl ta pozostaje w niejakiej sprzeczności z poprzedniemi, oschłemi nieco maksymami, w których autor wogóle przeczył istnieniu wdzięczności.
