Strona:La Rochefoucauld-Maksymy i rozważania moralne.djvu/56

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
35


148.

Są przygany, które chwalą, i pochwały, które oczerniają.

149.

Uchylanie się od pochwały jest chęcią otrzymania jej dwa razy.

150.

Chęć zasłużenia na pochwały, jakiemi nas darzą, umacnia naszą cnotę; a pochwały oddawane dowcipowi, męstwu i urodzie przyczyniają się do ich pomnożenia.

151.

Trudniej jest nie dać rządzić sobą, niż rządzić drugimi.

152.

Gdybyśmy nie schlebiali samym sobie, pochlebstwo innych nie mogłoby nam zaszkodzić.

153.

Natura stwarza wartość człowieka, ale los pozwala się jej objawić.

154. [1]

Szczęście poprawia wiele przywar, których nie zdołałby poprawić rozsądek.

155.

Są ludzie wstrętni mimo zalet, a inni mili z wadami.

156.

Są ludzie, których cała zasługa polega na tem, iż użytecznie mówią i robią głupstwa, i którzy zepsuliby wszystko, gdyby zmienili postępowanie.

157.

Chwałę wielkich ludzi należy zawsze mierzyć środkami, któremi posłużyli się, aby ją zdobyć.

  1. SzczęścieLa fortune, raczej w znaczeniu los.