budówek pomieścić może około 1000 osób więcej niż dawniej. Okna otrzymały witraże, całe wnętrze polichromję. Kościół zmienił się wewnątrz i zewnątrz gruntownie. Do sylwetki miasta Poznania przybyła wieża dobudowana dla pomieszczenia dzwonów, urbanistycznie bardzo ciekawie uchwycona, zamyka bowiem perspektywę z obu końców ul. św. Marcina i z al. Marcinkowskiego. Kościół, który dawniej ginął w perspektywie, obecnie opanowuje rozległy plan. Zamierzenia budowlane parafii św. Marcina nie są jeszcze wyczerpane, realizacja dalszych projektów postępuje nadal.
Kościół parafjalny św. Wojciecha zdobił się w ostatnich latach przedwojennych. Za czasów polskich doznał znacznej naprawy zewnętrznej, otrzymał nową ambonę, nowe oświetlenie, cenne organy, tynk zewnętrzny, pomalowanie wewnętrzne, witraż „męczeństwo św. Wojciecha“, artystyczny żłóbek oraz groby zasłużonych Wielkopolan. Stał się temsamem „Skałką“ poznańską. W kaplicy św. Antoniego umieszczono w roku 1923 groby Karola Marcinkowskiego, Amilkara Kosińskiego, Andrzeja Niegolewskiego, Józefa Wybickiego oraz tablicę Michała Sokolnickiego. Pracę nad restauracją i upiększeniem kościoła prowadzili kolejno księża proboszczowie Bolesław Kościelski i Putz.
Kościoły parafialne Serca Jezusowego na Jeżycach i Matki Boskiej Bolesnej na św. Łazarzu są nowe, nie wymagały przeto odbudowy. Prowadzono tylko prace mniejsze: na Jeżycach wykonano nowy parkan i wzniesiono grotę, na św. Łazarzu sprawiono polichromję wewnętrzną. Na cmentarzu parafii łazarskiej stanął pomnik poległych powstańców poznańskich. Obie parafie, najbardziej przeludnione — jeżycka 41, łazarska 40 tysięcy dusz — troszczą się o postawienie nowych kościołów. W parafii jeżyckiej przewiduje się rychłą budowę drugiego w tej dzielnicy kościoła, parafia łazarska zaś zamierza stawić kościoły w Górczynie oraz w pobliżu ul. Matejki.
Strona:KsiegaPamiatkowaMiastaPoznania343.jpg
Ta strona została skorygowana.
