Polacy przejęli władzę w Poznaniu z ciężką spuścizną wojenną. Cała administracja była osłabiona i nastawiona na pracę wojenną, działy gospodarcze i kulturalne zaniedbane. Demobilizowany żołnierz szukał zajęcia w nienastawionem jeszcze na nowe warunki życiu społecznem. Zniszczenie wojenne znać było na każdem polu. Miasto stało się ośrodkiem nowego ruchu wojennego przez powstanie wielkopolskie. Było stolicą kraju niewielkiego, oddzielonego od ruchu ze wszech stron, kraju zamkniętego. Zarząd miasta staje wskutek wielkich przemian politycznych wobec obowiązku całkowitego zorganizowania administracji i pracy gospodarczej. Placówki urzędowe były w rękach niemieckich, trzeba było przestawić je w ręce polskie, a doświadczonych ludzi nie było. Żywioł niemiecki szybko emigrował, napływał polski element z emigracji i z różnych dzielnic Polski, nastąpiła niebywała wędrówka narodów, ludność nowego układu musiała zostać zespolona i skierowana ku jasnym celom pracy.
Czasy 1918-1928 były bogate w wypadki niezwykłe. Na początku okresu tego przeżył Poznań dwie wojny: w 1919 r. powstanie wielkopolskie, w r. 1920 wojnę bolszewicką. Stan wyjątkowy spowodowany powstaniem trwał do 9. lipca 1919. Krótsze stany wyjątkowe powtórzyły się potem cztery razy (wojna bolszewicka i inne przyczyny). W r. 1920 zaczęły się niepokoje drożyźniane. W latach 1921 i 1922 były one częste, a dochodziły strajki i demonstracje bezrobotnych. Nieinaczej było w roku 1923 — w sierpniu hałasy targowe, we wrześniu strajk kolejowy itp. —, a i w latach późniejszych dużo niepokoju wnosiły elementy bezrobotne, kierowane przez wywrotowców. Na początku 1919 grasowała przejęta z r. 1918 ciężka epidemja grypy, w r. 1921 epidemja czerwonki. W lutym 1923 i w kwietniu 1924 nawiedziły miasto znaczne powodzie.
Strona:KsiegaPamiatkowaMiastaPoznania201.jpg
Ta strona została skorygowana.
Podstawy i charakterystyka rozwoju miasta Poznania w latach 1918-1928.
