Strona:Król Lir (William Shakespeare) 095.jpg

Dam wykup. Każcie przywołać chirurga:
Ciętym tu. (Wskazuje na głowę).

Rotmistrz. Wszystko mieć będziecie, Panie.

Król Lir. Znikąd pomocy? Zewsząd opuszczony?
Toby człowieka w zdrój łez mogło zmienić,
A oczy jego w ogrodowe konwie
Do zalewania kurzu.

Rotmistrz. Drogi Panie!

Król Lir. Umrę walecznie, strojnie, jak pan młody.
Będę jowialnym, cha! cha! jestem królem;
Czy wiecie o tem państwo?

Rotmistrz. Wielkim królem;
Wiemy to, Panie, i słuchać cię będziem.

Król Lir. Jest więc nadzieja życia; gońcie za mną,
Jeśli mię chcecie schwytać. Hussa! hussa!
 (Wybiega; żołnierze za nim).

Rotmistrz. Ostatni nędzarz w tak żałosnym stanie
Litośćby wzbudził, a cóż król dopiero! —
Jedna ci jeszcze córka pozostała,
A ta wybawi świat z pod ciężkiej klątwy,
Którą go tamte dwie przygniotły.

Edgar. Cześć Wam,
Szlachetny panie.

Rotmistrz. Mówcie węzłowato;
Czegóż to chcecie?

Edgar. Nie słyszałżeś, panie,
Czy się zanosi na bitwę?

Rotmistrz. Z pewnością;
To rzecz wiadoma: każdy o tem słyszy,
Kto może dźwięki rozeznać.

Edgar. Wybaczcie;
A czy daleko nieprzyjaciel?

Rotmistrz. Blizko:
Szybkim pochodem posuwa się ku nam,
I główne jego siły za godzinę
Pewnie nadejdą.

Edgar. Dziękuję Wam, panie:
To wszystko, czego chciałem się dowiedzieć.

Rotmistrz. Lubo królowa z szczególnych powodów
Tu się znajduje, wojska jej już dawno
Ruszyły naprzód.

Edgar. Dziękuję Wam, panie.
 (Wychodzi rotmistrz).