Strona:Korczak Janusz - Jak kochać dzieci. Dom sierot.pdf/42

 Ze wszystkich paragrafów ten pierwszy paragraf powtarza się najczęściej.
 Było 120 spraw, gdzie jeden podawał drugiego. — I tu 62 razy ten, kto podał do sądu, sam potem przebaczył.

 Są tacy, którzy mówią:
 — Co to za kara — sto, albo dwieście?
 Dla jednych to jest kara, a dla drugich — nie.
 Jeżeli się na kogoś gniewać, to też nie kara;
 — No to co? Wykrzyczeli mnie, gniewają się na mnie — ale to mnie nic nie obchodzi.
 Są tacy, którzy tak mówią.
 Bywa i tak, że jeżeli kto zostaje wyrzucony za drzwi, zamknięty w klasie, a nawet obity, — też powie:
 — No to co? — stałem sobie za drzwiami, — siedziałem sobie w kozie godzinę, — wcale mnie nie bolało.
 — Kto mówi, że § 100 nie jest karą, niech odpowie, ale szczerze: czy chce mieć sprawę i dostać § 100, albo 200, — czy nie chce?
 Jeżeli § 100 nie sprawia wielkiej przykrości, my właśnie chcemy, żeby się wszyscy dobrze sprawowali, nie chcąc mieć małej kary, małej przykrości.
 My nawet chcemy, żeby się wszyscy dobrze sprawowali bez obawy, bez gniewu, bez sądu. I tak może będzie w przyszłości.
 § 100 — jest karą, — każdy to rozumie. A kto mówi inaczej, ten albo się nie zastanowił, albo nie chce powiedzieć prawdy.
 Im dłużej będzie sąd istniał, im bardziej się odzwyczaimy od gniewów, bur i kar, tem większe znaczenie będzie miał nie tylko paragraf 100, ale i te paragrafy, które przebaczają.

 Są tacy, którzy mówią:
 — O każde głupstwo zaraz do sądu podawać.
 I to niezupełnie jest słuszne.