Strona:Korczak-Bobo.djvu/44

aby każdy krok odpowiadał jednej płycie trotuaru, uderza ręką w blaszane szyldy mijanych sklepów.
 — Dzień dobry.
 Podają sobie obojętnie ręce.
 — Wiesz, byłem wczoraj w cyrku.
 Wiśnicki zawsze się musi wszystkiem chwalić.
 — Wielkie rzeczy — pewnie na południowem.
 I Stasio zbacza na stronę, aby wejść w kałużę.
 Wiśnicki milknie, niemile dotknięty.
 — Właśnie że byłem na wieczornem. A wreszcie to wszystko jedno.
 — Jutro a nie dziś wszystko jedno. Po południu przedstawienia są dla dzieci.
 — Właśnie, że nie, tylko że wolno wziąć jedno dziecko za darmo, a reszta wszystko to samo.
 — Ale lwów po południu nie dają.
 — A właśnie, że i lwów dawali.
 — I wchodził do klatki?
 — A wchodził.
 — Jak kogo kochasz?
 — Jak ojca kocham — i patrzy Stasiowi prosto w oczy.
 — No to się złapałeś, bo byłeś po południu.
 — Wcale się nie złapałem.