Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/266

— 260 —

jakiś ruch, gdyby co miało być, jakie szycie, sprawunki.
 — Teraz nie możnaby.
 — A to z jakiej przyczyny?
 — Nie wie pan? Toć żałoba!
 — A prawda, zapomniałem. Prawda, u państwa tak się praktykuje, chociaż to głupstwo. Jak co ma być, to powinno być; cóż to żałobie przeszkadza?
 — Taka polityczność.
 — Teraz szklaneczkę piwa, kochana pani, niezgorsze jest.
 — W głowie mi się zmąci.
 — Od czego? Zresztą pod wiatr pojedziemy, to wyszumi.
 — Pan Pakułowski wielki praktyk.
 — Żyję na świecie kilka lat, to, ma się rozumieć, wypraktykowanie mam. Rzadko mi się zdarza, żebym sobie głowę zaprószył, ale w godnej kompanii czasem przytrafunek bywa. Jednego razu, pamiętam, zabawiliśmy się uczciwie tak, że ledwie do drzwi trafiłem, a wiatr wtedy okrutny był. Przyjaciele podsadzili mnie na koń. Ej, powiadam pani, jakem go puścił z kopyta, przyjechałem do domu trzeźwiuteńki. Koń o mało się nie ochwacił, ale mi z głowy wywiało. Radzę pani Sałackiej spróbować przy okazyi, jaki to doskonały sposób.