Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/174

— 168 —

 — Bynajmniej. Wędrujcie nie tylko wśród zwalisk, ale nawet po obłokach; towarzyszyłabym wam chętnie, gdybym mogła.
 — Owszem, zapraszamy.
 — Powiedziałam: gdybym mogła; to znaczy, że nie mogę.
 — Dlaczego?
 — Nie mam skrzydeł, fantazya moja uboga, trzymam się przy ziemi.
 — Niech jej pan nie wierzy — odezwała się Ludwika; — ona obmawia się dla żartu.
 — Ależ naturalnie, że wierzyć jej nie mogę.
 — Nie możesz?
 — Tak, kochana Andziu, nie wierzę, a niewiarę tę opieram na dowodach niezbitych.
 — Ciekawam.
 — Na własnych twoich słowach. Przypomnij sobie, co mówiłaś przed kilkoma miesiącami, kiedy przybyłem w te strony. Co mówiłaś o rozśpiewanych słowikach?
 — Pamiętam doskonale, ale i to pamiętam również, że powiedziałam ci wówczas, iż natychmiast spadam z obłoków na ziemię. To właśnie dowodzi, że skrzydła mej fantazyi są bardzo słabe i niezdatne do lotu. I rzeczywiście tak jest.