Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/85

— 81 —

 — Albo widzieć pani nie chce — odparła złośliwa dama, — a jednak cóż prostszego? Krewna nie tytułowałaby go „panem,“ mogła przecież zapytać bez ceremonii: — czy tu mieszka Antoni Jarski?
 — Więc on się Jarski nazywa — rzekła pani Zenobia, jakby coś sobie przypominając.
 — Czy pani go zna?
 — Nie, ale nazwisko obce mi nie jest. Byłam niegdyś w bardzo blizkich stosunkach z panią Michałową Jarską...
 — A to prześlicznie, to doskonale! Teraz pewna jestem, że się wszystko wyjaśni i że nareszcie dowiemy się czegoś pewnego o tym kawalerze, który, między nami mówiąc, niewiadomo co za jeden jest... Ci państwo z trzeciego piętra będą bardzo kontenci.
 — Przyznam się — rzekła pani Zenobia, — że mnie nic a nic na tem nie zależy, czy będę wiedziała, kto on jest, czy nie...
 — A to mnie bardzo dziwi!
 — Dlaczego? Co mnie do kogo i co komu do mnie, każdy odpowiada za swoje.
 — A proszę pani, tak nie idzie! Jakież znaczenie miałaby opinia, głos ludzi!...
 — Zapewne, jeżeli ktoś popełni co złego, ludzie okazują mu niechęć lub pogardę, ale jak w tym wypadku, ja jeszcze nie widzę występnego czynu...