Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/116

— 112 —

 — A nasza zabawa, a majówka?..
 — Trudno, proszę pani — odrzekł z kwaśnym uśmiechem — pierwsze zdrowie... a...
 — Koniecznie chcesz wracać? — rzekł ojciec panny Jadwigi.
 — Koniecznie.
 — Ja cię odprowadzę...
 — Jakto? do Warszawy?
 — Oczywiście; może ci się w wagonie zrobić gorzej i któż się tobą zaopiekuje?
 — Dziękuję za troskliwość... ale nie trudź się...
 — To chociaż do stacyi...
 — Wszyscy możemy pana odprowadzić — rzekła pani Zenobia — całe towarzystwo.
 — Najuprzejmniej dziękuję, ale to zbyteczne i zarazem, jak dla pań, niemożliwe.
 — Z powodu?
 — Chcąc zdążyć, musimy iść krótszą drogą, na wprost, gdzie miejscami jest mokro, przytem nie brak i rowów. Dla pań to nie droga...
 — Tak, tak, pójdziemy we dwóch, Wacławie...
 — Bardzo nam przykro — mówiła pani Zenobia — bardzo przykro... mam nadzieję, że wynagrodzimy to sobie innym razem.
 Dwaj przyjaciele szybkim krokiem podążyli w stronę stacyi; pani Jarska spojrzała na swoją przyjaciółkę i rzekła:
 — Co się temu panu stać mogło?
 — Czy ja wiem, moja droga... Może rzeczywiście zachorował, a może obraził się o co?...