Strona:Klemens Junosza - Powtórne życie.pdf/204

strudzonym kościom, ale właśnie usnęłem kiedy mnie zbudził krzyk żony.
 — Józefie! wstawaj, nieszczęście.
 — Jezus Marya! Cóż tam? Pali się?
 Nie zdążyła kobieta odpowiedzieć, rozlega się strzał jeden, drugi, trzeci.
 O do licha, napad!
 Co prędzej odziewam się jako tako, chwytam dubeltówkę i biegnę.
 Ludzie pobudzili się. Fornale biegną ze stajni, krzycząc.
 — Łapaj, trzymaj, złodzieje.
 Karbowy nadbiegł z latarnią. Spieszymy do dworu.
 Odwiodłem oba kurki. Trudno... jeżeli zbóje, to strzelać będę.. krew za krew.
 We dworze ciemno.. Drzwi zamknięte. Biegniemy do ogrodu.
 W pokoju dziedzica drzwi na oścież. Karbowy świeci latarnią, w oknach szyby potrzaskane, ramy potłóczone jak od kul. Na stoliku przy łóżku leży zegarek złoty z łańcuchem, pugilares dobrze napchany, portmonetka z pieniędzmi, ale gdzie dziedzic? Niema go ani w łóżku, ani w pokoju.
 — Zapalić wszystkie świece. Zapalili. Zbiegła się cała służba, zaglądamy pod łóżko, do szaf, szukamy we wszystkich pokojach, dziedzica ani śladu.
 Robi się rwetes coraz większy. Gospody-