Strona:Klemens Junosza - Powtórne życie.pdf/197

raz na zawsze, że ja nie jestem z ludzi, którzy potrzebują pieniędzy. Ja mam ich zawsze dość i niech pan sobie nie wyobraża, żeby taka kwestya mnie kiedy zajmować mogła.
 — Winszuję panu dziedzicowi, ale jeżelim ośmielił się zapytać, to tylko dla tego, że pan dziedzic kazał te konie sprzedać.
 — I jeszcze raz każę — stanowczo — dziś.
 — Owszem, panie dziedzicu — ale dziś nie znajdziemy kupca, trzeba poczekać do jarmarku, a powtóre mósimy mieć inne konie do roboty, chyba że podoba się panu trzymać do roboty woły.
 — Wół jest dobry na befsztyk, a konie ja sam sprowadzę z Warszawy. Nie życzę sobie, żebym miał takie chabety. A czy masz pan tu porządnego konia wierzchowego.
 — Jest wierzchówka poprzedniego dziedzica.
 — Pełnej krwi.
 — Et, niewiadomo nawet jakiego pochodzenia. Na jarmarku kupiona pięć lat temu.
 — Chciałbym ją zobaczyć.
 — Nie ma jej teraz w stajni.
 — A gdzie jest?
 — Snopki wozi, panie dziedzicu.
 — Pan jesteś wesoły człowiek, odrzekł, śmiejąc się.